INFO Ode aan Pom'Pin

afbeelding via Giphy

Ik zou mijn creatieve capaciteiten op dit ogenblik vergelijken met die van een platgeslagen, maar lichthoofdige peulvrucht. Verwacht u dus aan een bijzonder stukje leesvertier met literaire ambities. Ik trotseer de vermoeidheid en mijn peulvruchtanaloge configuratie echter omdat ik iets belangrijks te delen heb: ik moet dit moment claimen en grijpen en vastnemen om De Kroket te bezingen. En wat voor een. Dat bezingen gebeurt met het geschreven woord weliswaar, als ik hier ook nog melodieuze uitingen zou pogen over te brengen, heb ik straks al helemaal geen volgers meer.

Dit jaar ben ik ongeveer 4 (of is het al 5? #havingablast #timeflies #blessed) jaar glutenintolerant, en qua kroketten was het gedurende die periode nog niet bepaald veel soeps. Ja, dat is iets wat mensen gebruiken in hun dagdagelijkse uitingen. Qua kroketten. Zo 'Hoe was je dag schat?' - 'Goh, meetings, wat lastige telefoontjes maar overall qua kroketten wel oké.' Oké, misschien doen ze dat niet in uw vrienden- of familiekring, maar onbekend is onbemind en dan stel ik voor dat u eerst even in de eigen boezem kijkt vooraleer u een ongefundeerd oordeel velt over andere mensen hun invulling van kroketten. Mensen zouden meer in termen van kroketten moeten denken.

afbeelding via Giphy

... zie ik u denken. Maar ik had u gewaarschuwd dat het niveau hier zou neigen naar uitermate hoogstaand. Toegegeven, er was tijdens de afgelopen jaren occasioneel wel die homebaked kaaskroket (ter verduidelijking: het betrof een ingevroren exemplaar dat door papa- of mamalief op deskundige wijze in de oven werd afgebakken - ik heb geloof ik één keer zelf een poging ondernomen en het resultaat was iets halfbevroren met verkoolde buitenkant, the yums) of een artisanaal exemplaar in het glutenvrijvriendelijk walhalla De Wingerd, maar de algemene tendens was toch eerder smaakloos of volstrekt kroketloos. Mijn computer autocorrigeerde dat laatste in 'kroketjes' en als dat geen ironie is, ben ik de kerstman.

Maar, mijn beste vrienden van de flatulentie, dat tij is officieel gekeerd. Afgelopen woensdag nuttigde ik samen met glutentoleranten een maaltijd alwaar wij allemaal van dezelfde voor-de-algemene-markt-bestemde-kroketten konden genieten. And by George was it beautiful. Ik moet zeggen dat het mij twee kroketten into de avond al volstrekt niet meer kon schelen of ik de dag erop toch nog dubbel zou liggen van de krampen, cause they were so good. Maar de pijn bleef uit, dus kan ik u met vreugde, vrolijkheid en volledige zekerheid oproepen om massaal Pom'Pins van Lutosa te consumeren. (Zorgt u uiteraard wel even dat u proper frietvet gebruikt.) (En neen dit is niet gesponsord, al staat het Lutosa meer dan vrij om mij een jaarvoorraad te bezorgen.)

Moest u reeds op de hoogte zijn geweest van dit prachtig fenomeen (er staat geen glutenvrij logo op de zak, vermoedelijk omdat er mensen zijn die in horror en afschuw wegtrekken van een voedingsmiddel wanneer het zich onder de noemer 'glutenvrij' schaart), dan vraag ik mij toch wel serieus af waarom u dit nooit hebt willen delen. Er zijn meer dan voldoende kroketten voor iedereen en frankly, u stelt me teleur. Moest dit echter nieuwe informatie voor u zijn, dan ben ik bijzonder verheugd u met deze fijne boodschap te kunnen verblijden en zacht neuriënd het weekend in te sturen. WE ARE KROKETFREE NO MORE. Men zegge het voort. Dan zal ik hier afronden, Rudolf wacht op mij.

afbeelding via Giphy