INFO Bijzonder (oninteressant)
It's alive.
Uch, beste lezers, ik besluit nog eens van mij te laten horen. Ik schrijf u vanuit een bijzonder opgewarmd dakappartement in het Brusselse (ik klikte net op een nieuwssite op het item "Dakraam? Zo houd je de warmte tegen" want ik had zoiets van VERTEL HET ME ik smelt - blijkt dat uiteraard een infomercial te zijn waar ik nu ongeveer meer dan niks mee ben, geen 400 euro over voor een nieuwe zonnewering over neeyy meneer) dat sinds deze avond internet heeft. Dat wil in principe zeggen dat ik vanaf nu weer op iets frequentere basis probleemloos mijn hersenspinsels op u kan afvuren.
Ik besluit om u daarom meteen over een Bijzondere Gebeurtenis te vertellen! U weet ongetwijfeld niet meer dat ik practically imperfect ben als het op bakken aankomt, maar afgelopen zondag overviel mij een plotse aanval van huisvrouwelijkheid. Na een uurtje strijken zat ik namelijk helemaal in de juiste vibe en besloot ik dat zondag vanaf dan zondag, bakdag zou worden. In tegenstelling tot vandaag was zondag namelijk een koude, regenachtige dag. Moest het vandaag zondag geweest zijn, had ik waarschijnlijk in mijn huiselijkheid geopteerd voor zondag, diepvriesdag en homemade frisco's gemaakt. This girl was on fiiiireeee.
Halverwege mijn voorbereiding in dewelke ik mij al volledig had geënthousiasmeerd voor de taart die zou volgen omdat ik ervan overtuigd was dat het dit keer wel het baksel van de eeuw moest worden (ik had immers net een uur gestreken, dui-de-lijk alle kneepjes van het huisvrouwvak soepel onder de knie), besefte ik dat ik niet echt suiker had, op een zakje van 9 gram dat ergens bij een koffie had gezeten na. Geen probleem, dacht Julie, ik kan zonder. Mijn niet aflatende enthousiasme op dat eigenste moment had u ongetwijfeld ook aan het bakken gekregen. Ik had een glutenvrije taartbodem van Herta, 3 eieren, 2 platte appels op het randje van vies, een half potje room and I was ready.
Mezelf deels baserend op een recept voor rabarbertaart cause why not belegde ik de taartbodem met appelschijfjes die ik versierde met honing. Ik klopte de eieren onder het halve potje room en voegde de 9g suiker royaal aan het mengsel toe. Als afwerking strooide ik er nog een handvol semi-gecrushte pecannoten over omdat mijn hoofd zich meende te herinneren dat apple pecan pie een ding was. Het geheel ging uiteindelijk voor een dikke 45 minuten in een voorverwarmde oven van 180 graden. Intussen belde ik mijn roomie annex geliefde op om hem bloemsuiker en ijs mee te laten brengen. Ik zou hem niet alleen verbluffen met mijn bakkunsten, maar er bij de afwerking ook een plaatje van maken. I was so nailing this housewife business.
U zal het moeilijk kunnen geloven, maar het bakken is me dus gelukt. I climbed every mountain, forded every stream, followed every rainbow and I found my dream. Ik nam het baksel uit de oven en het bleek niet verkoold, niet lelijk (op het feit dat de pecannoten iets weg hadden van ingebakken kakkerlakken na, verwaarloosbaar) noch oneetbaar! De rustieke korst dank ik deels aan het feit dat ik 15 minuten into het bakproces mezelf de bedenking had gemaakt dat de rand van de taartbodem wel veel hoger dan de beperkt-in-volume vulling kwam (lees: over de rand van de kom) en dat het niet persé lekker zou zijn om meer bodem dan vulling te eten. Ik heb dan ook schots en scheef enkele stukjes korst van het reeds bakkende baksel weggesneden. Geniaal.
Wanneer dan eindelijk het heuglijke moment van collectieve verorbering was aangebroken ("schat, écht, nog een vierde stuk?", "maar neen, een bakkerij openen is toch een beetje te gek voor mij") gaf roomie annex geliefde te kennen na het veelvuldig met bloemsuiker overstrooien van zijn eerste en enige stukje dat ik in de toekomst misschien mocht overwegen om wel een beetje suiker te gebruiken, en ook dat pecannoten niet bepaald zijn ding waren.
Maar ik heb een hele week taart gegeten.
Uch, beste lezers, ik besluit nog eens van mij te laten horen. Ik schrijf u vanuit een bijzonder opgewarmd dakappartement in het Brusselse (ik klikte net op een nieuwssite op het item "Dakraam? Zo houd je de warmte tegen" want ik had zoiets van VERTEL HET ME ik smelt - blijkt dat uiteraard een infomercial te zijn waar ik nu ongeveer meer dan niks mee ben, geen 400 euro over voor een nieuwe zonnewering over neeyy meneer) dat sinds deze avond internet heeft. Dat wil in principe zeggen dat ik vanaf nu weer op iets frequentere basis probleemloos mijn hersenspinsels op u kan afvuren.
 |
| afbeelding via Google |
Ik besluit om u daarom meteen over een Bijzondere Gebeurtenis te vertellen! U weet ongetwijfeld niet meer dat ik practically imperfect ben als het op bakken aankomt, maar afgelopen zondag overviel mij een plotse aanval van huisvrouwelijkheid. Na een uurtje strijken zat ik namelijk helemaal in de juiste vibe en besloot ik dat zondag vanaf dan zondag, bakdag zou worden. In tegenstelling tot vandaag was zondag namelijk een koude, regenachtige dag. Moest het vandaag zondag geweest zijn, had ik waarschijnlijk in mijn huiselijkheid geopteerd voor zondag, diepvriesdag en homemade frisco's gemaakt. This girl was on fiiiireeee.
Halverwege mijn voorbereiding in dewelke ik mij al volledig had geënthousiasmeerd voor de taart die zou volgen omdat ik ervan overtuigd was dat het dit keer wel het baksel van de eeuw moest worden (ik had immers net een uur gestreken, dui-de-lijk alle kneepjes van het huisvrouwvak soepel onder de knie), besefte ik dat ik niet echt suiker had, op een zakje van 9 gram dat ergens bij een koffie had gezeten na. Geen probleem, dacht Julie, ik kan zonder. Mijn niet aflatende enthousiasme op dat eigenste moment had u ongetwijfeld ook aan het bakken gekregen. Ik had een glutenvrije taartbodem van Herta, 3 eieren, 2 platte appels op het randje van vies, een half potje room and I was ready.
Mezelf deels baserend op een recept voor rabarbertaart cause why not belegde ik de taartbodem met appelschijfjes die ik versierde met honing. Ik klopte de eieren onder het halve potje room en voegde de 9g suiker royaal aan het mengsel toe. Als afwerking strooide ik er nog een handvol semi-gecrushte pecannoten over omdat mijn hoofd zich meende te herinneren dat apple pecan pie een ding was. Het geheel ging uiteindelijk voor een dikke 45 minuten in een voorverwarmde oven van 180 graden. Intussen belde ik mijn roomie annex geliefde op om hem bloemsuiker en ijs mee te laten brengen. Ik zou hem niet alleen verbluffen met mijn bakkunsten, maar er bij de afwerking ook een plaatje van maken. I was so nailing this housewife business.
U zal het moeilijk kunnen geloven, maar het bakken is me dus gelukt. I climbed every mountain, forded every stream, followed every rainbow and I found my dream. Ik nam het baksel uit de oven en het bleek niet verkoold, niet lelijk (op het feit dat de pecannoten iets weg hadden van ingebakken kakkerlakken na, verwaarloosbaar) noch oneetbaar! De rustieke korst dank ik deels aan het feit dat ik 15 minuten into het bakproces mezelf de bedenking had gemaakt dat de rand van de taartbodem wel veel hoger dan de beperkt-in-volume vulling kwam (lees: over de rand van de kom) en dat het niet persé lekker zou zijn om meer bodem dan vulling te eten. Ik heb dan ook schots en scheef enkele stukjes korst van het reeds bakkende baksel weggesneden. Geniaal.
Wanneer dan eindelijk het heuglijke moment van collectieve verorbering was aangebroken ("schat, écht, nog een vierde stuk?", "maar neen, een bakkerij openen is toch een beetje te gek voor mij") gaf roomie annex geliefde te kennen na het veelvuldig met bloemsuiker overstrooien van zijn eerste en enige stukje dat ik in de toekomst misschien mocht overwegen om wel een beetje suiker te gebruiken, en ook dat pecannoten niet bepaald zijn ding waren.
Maar ik heb een hele week taart gegeten.
Reacties
Een reactie posten